Bartłomiej Szyprowski
Glosa do uchwały SN z dnia 20 stycznia 1999 r., I KZP 21/98
Przedmiotem powyższego orzeczenia jest problem wzajemnej korelacji instytucji świadka incognito (pokrzywdzonego) z wymogami formalnymi aktu oskarżenia z art. 332 § 1 pkt 2 kpk, a także prawa do obrony oskarżonego.
Instytucja świadka incognito (zwanego również anonimowym) stanowi całkowite novum. Została ona wprowadzona do kodeksu nowelą z dnia 6 lipca 1995 r., a następnie przejęta przez kodyfikacje karne z 1997 r. Jest to jedna z form zapobiegania zagrożeniom i utrudnieniom w prawidłowym toku postępowania karnego ze strony oskarżonych (poprzez wywieranie nacisku na osoby w nim uczestniczące, m.in. na świadków). W doktrynie rozróżnia się dwie postacie tej instytucji: sensu largo (art. 191 § 3 kpk) oraz sensu stricto (art. 184 kpk). Ze względu na przedmiot cytowanego orzeczenia sądu przedmiotem rozważań pozostanie druga z omawianych instytucji. Przepis powyższy umożliwia sądowi (a w postępowaniu przygotowawczym również prokuratorowi) zachowanie w tajemnicy danych osobowych świadka, jeśli zachodzi uzasadniona obawa niebezpieczeństwa dla życia, zdrowia, wolności lub mienia znacznych rozmiarów świadka lub osoby dla niego najbliższej. (…)
Zobacz pełną treść glosy (wraz z przypisami):
Bartłomiej Szyprowski – Glosa do uchwały Sądu Najwyższego
z dnia 20 stycznia 1999 sygn. I KZP 21/98
OSP 1999/9/153